এবাৰ এজন সৰু ল’ৰাই গৈ থাকোতে দেখিলে যে ৰাস্তাৰ কাষত এটুকুৰা ডাঙৰ শিল পৰি আছে৷ শিল টুকুৰাৰ বাবে মানুহৰ অহা-যোৱাত অসুবিধা হৈছিল৷ ল’ৰাজনে দেখিলে যে এজন মানুহে হাতুৰি আৰু বটালি লৈ শিলটুকুৰা কাটি আছে৷ মানুহজনক ল’ৰাটোৱে সুধিলে –“আপুনি কি কৰিব বিচাৰিছে?”
“মই এই শিলটুকুৰা ভাঙি সৰু কৰিব বিচাৰিছোঁ যাতে ইয়াক ৰাস্তাৰ পৰা আতৰ কৰিব পাৰোঁ”
“কিন্তু এনেদৰে হাতুৰি-বটালি লৈ ভাঙিবলৈ বহু সময় লাগিব?”
“সময় লাগিব, কিন্তু আমাৰ হাতত আৰু আন একো উপায় নাই”
“ ইমান সময় আপুনি এনেকৈ শিলটো ভাঙিবলৈ চেষ্টা থাকিবনে? ইয়াৰ দেখোন একো লৰচৰেই হোৱা নাই?”
মানুহজনে একো নকলে, মাথো হাঁহিলে৷ তেওঁ আকৌ নিজৰ কামত লাগিল আৰু সৰু ল’ৰাজন ঘৰলৈ ঘূৰিল৷
এসপ্তাহ পিছত ল’ৰাজন গৈ দেখিলে যে তেতিয়াও মানুহজনে শিলটো ভাঙিবলৈ চেষ্টা কৰিয়ে আছে৷
“আপুনি এতিয়াও চেষ্টা কৰিয়ে আছে? শিলটোক দেখো এটা আচোৰো পৰা নাই৷ কিয় মিচাতে কষ্ট কৰি আছে? ইয়াক তেনেদৰেই থাকিবলৈ দিয়ক৷”
মানুহজনে মাথো মিচিকিয়ালে৷ তেওঁ একো নক’লে৷ ল’ৰাটো থিয় হৈ থাকোতেই হাতুৰি মাৰি থাকোতে অলপ পিছতে সশব্দে শিলটো ভাঙি কেইবাটুকুৰাও হ’ল৷
সৰু ল’ৰাটোৱে ক’লে, “শিলটো আজি হঠাতে ভাঙি থাকিল৷ অলপ আগলৈকে ইয়াত মই এটা আচৰো দেখা নাছিলোঁ?”
মানুহজনে ক’লে, “আজি হঠাতে, এটা হাতুৰিৰ কোবতে শিলটো ভাঙি যোৱা নাই৷ ইমানদিনে যিবোৰ হাতুৰিৰ কোব তাত পৰিছিল, সেই সকলোবোৰ মিলিহে আজি এই শিলটো ভাঙিছে৷ ইমানদিনৰ কামৰ সকলো ফলাফল লগ হৈ আজিৰ এই বিচৰা ফলাফল আমি পাইছোঁ৷”
