ভিক্তৰ ফ্ৰেংকল নাজী কনচেনট্ৰেচন কেম্পত কাৰাবন্দী হৈ আছিল৷ এনে কেম্পবোৰতে লাখ লাখ ঈহুদীৰ গেচ চেম্বাৰ, গুলী, দুখ-যন্ত্ৰণা আৰু নানা ধৰণৰ অত্যাচাৰত মৃত্যু হৈছিল৷ তাতে তেওঁৰ মাক, দেউতাক, ভ্ৰাতৃ আৰু গর্ভৱতী পত্নীৰ মৃত্যু হৈছিল৷ তেওঁ এখন কিতাপ লিখিছিল- “মেনচ চার্চ ফৰ মিনিঙ” যি এখন প্ৰখ্যাত কিতাপ আৰু কোটি কোটি মানুহে এই কিতাপখন পঢ়িছে৷ আশাৰ বিষয়ে কিছু কথা তেওঁৰ কাহিনীৰ পৰা জানিব পাৰি৷
যেতিয়া এবাৰ কনচেনট্ৰেচন কেম্পৰ ৰুটিন জীৱন মানি চলা আৰম্ভ কৰে, তেতিয়া আঘাতৰ পৰা তেওঁ উদাসীন অৱস্থালৈ গতি কৰে৷ সকলো ধৰণৰ ভ্ৰম নোহোৱা হৈ তেওঁলোক কেম্পৰ আঘাত আৰম্ভ হয়৷ কয়দীসকলে শিকে যে যদি তেওঁলোকে যদি কোনোধৰণৰ আৱেগ প্ৰকাশ নকৰে, যন্ত্ৰণা আৰু মৃত্যুৰ প্ৰতি যদি তেওঁলোকে উদাসীনতা প্ৰকাশ কৰে তেনেহ’লে তেওঁলোক জীয়াই থকা সম্ভাৱনা বেছি হৈ পৰে৷ কিছু সময় পাৰ হোৱাৰ পিছত কিছুমান কাৰাবন্দী উদাসীনতাৰ পৰা হতাশাগ্ৰস্ত অৱস্থালৈ গতি কৰে৷ তেওঁলোক ইমান গভীৰ হতাশাৰ কবলত পৰে যে তেওঁলোকে লৰচৰ কৰিব নোৱাৰা হৈ পৰে, গা-ধোৱা-কাপোৰ ধোৱাৰ নিচিনা কামো কৰিব নোৱাৰা হয়, আৰু কাৰাবন্দীসকলে বাধ্যতামূলকভাৱে কৰিবলগীয়া মার্চো কৰিব নোৱাৰা হৈ পৰে৷ কোনো যুক্তি, কোনো কথা, কোনো আদেশ বা কোনো শাস্তিয়ে তেওঁলোকক এই কামবোৰ কৰিবলৈ বাধ্য কৰিব নোৱাৰে৷ ফ্ৰেংকল আৰু আন কিছুমান লোকে, যিয়ে হতাশা আতৰাব পাৰিছিল তেওঁলোকে আন কাৰাবন্দীসকলক মনত পেলাই দিছিল যে জীৱনে তেওঁলোকৰ পৰা এতিয়াও কিবা আশা কৰিছিল, তেওঁলোকৰ জীৱনত এতিয়াও কিবা আশা বাকী আছিল৷ কাৰোবাৰ বাবে হয়তো পৰিবাৰ, কাৰোবাৰ বাবে হয়তো নিজৰ সন্তানে জেলৰ বাহিৰত অপেক্ষা কৰি আছিল৷ কাৰোবাৰ বাবে হয়তো কৰিবলগীয়া কামবোৰে অপেক্ষা কৰি আছিল৷
ফ্ৰেংকলে লিখা মতে কেম্পত এজন কাৰাবন্দী কি হৈ পৰিব সেয়া নির্ভৰ কৰিছিল “আন্তৰিক এক সিদ্ধান্তৰ বাবে, কেবল কেম্পৰ পৰিস্থিতিৰ বাবে নহয়৷” ডিপ্ৰেচন আতৰাই ৰাখিবৰ বাবে তেওঁলোকে ইজনে সিজনক খাদ্যৰ কথা নাপাতিবলৈ শিকাইছিল যত প্ৰতিদিনে খাদ্যাভাৱত মৃত্যু হোৱাটো এক নৈমিত্তিক কথা আছিল৷ ইজনে সিজনক তেওঁলোকৰ মূল্যবান চিন্তা আৰু স্মৃতিবোৰ মনত পেলাবলৈ জোৰ দিছিল৷ এনেদৰে তেওঁলোক জীয়াই আছিল৷ তেনে পৰিস্থিতিত হাৰ নমনাকৈ জীয়াই থকা কথাটো সম্ভৱ হৈছিল একমাত্ৰ ভবিষ্যতৰ বাবে তেওঁলোকৰ আশাবোৰৰ বাবে৷
