তেওঁলোকৰ গাওঁৰ পৰা হস্পিতেললৈ যাবলৈ বহুঘূৰি যাব লাগে কাৰণ মাজতে এখন পাহাৰ আছে৷ তেনেদৰে বহুদিন চলি আছিল৷ মানুহজনে নিজৰ মানুহজনীক খুব মৰম কৰিছিল৷ এদিন হঠাতে পাহাৰৰ পৰা মানুহজনী পৰি গ’ল আৰু বেয়াকৈ আঘাত পালে৷ মানুহজন কি কৰিব কি নকৰিব ভাবি নেপালে৷ ঘূৰি ঘূৰি গৈ হস্পিতেল পোৱাৰ আগতে তেওঁৰ ইমান মৰমৰ ঘৈণীয়েক ঢুকাই থাকিল৷ তেওঁ পগলাৰ নিচিনা হ’ল৷
সেইদিনাই তেওঁ সিদ্ধান্ত কৰিলে যে পাহাৰটোৰ এই গর্ব তেওঁ খর্ব কৰিহে এৰিব৷ তাক কাটি তাৰ মাজেৰে ৰাস্তা নবনোৱালৈকে তেওঁ হাৰ নামানে৷ কথামতে কাম৷ পাহাৰ খন্দাৰ কাম আৰম্ভ কৰিলে৷ মানুহে হাঁহিলে, পগলা হ’ল বুলি ঠাট্টা কৰিলে, কিন্তু নিজৰ কথাৰ পৰা তেওঁ অলপো লৰচৰ নহ’ল৷ খান্দি থকা পাহাৰটোৰ কাম তেওঁ এদিনো নেৰিলে৷ লাহে লাহে পাহাৰটোৰ লগত তেওঁৰ বন্ধুত্ব হ’ল, কিন্তু সেইবুলি তেওঁ খন্দা কামটো নেৰিলে৷
প্ৰায় 22 বছৰ একেৰাহে খন্দাৰ পিছত পাহাৰটোৰ মাজেৰে সিপাৰলৈ যাব পৰা ৰাস্তা এটা হ’ল৷ আজি সেই ৰাস্তাটোৰ বাবে ইপাৰৰ মানুহে সহজে আনটো পাৰলৈ যাব পাৰে৷ আত্ৰি আৰু ৱজিৰগঞ্জৰ নামৰ ঠাই দুটুকুৰাৰ মাজৰ দূৰত্ব কমাই তেওঁ 55 কিল’মিটাৰৰ পৰা 15 কিল’মিটাৰ কৰিলে৷
কেৱল মাত্ৰ হাতুৰি আৰু বটালি লৈ তেওঁ কাহাৰখন কাটি তাৰ মাজেৰে ৰাস্তাটো নির্মাণ কৰিছিল৷
সেই মানুহজনৰ নাম হ’ল দশৰথ মানঝি৷ তেওঁৰ ওপৰত নির্মাণ হোৱা চিনেমা খন হ’ল মানঝি- দ মাউন্টেন মেন৷
