এটা কুৱাত বহু ভেকুলীয়ে বাস কৰিছিল৷ কুৱাটোৰ কাষবোৰ শিলৰ আছিল যিবোৰ বগাবলৈ বৰ টান আছিল৷ কিন্তু কোনোবাই সেইবোৰ বগাব পাৰিলে সি বাহিৰৰ পৃথিৱীখন দেখা পালেহেঁতেন৷ আচলতে কোনো ভেকুলীয়ে সেইটো বগাবলৈ চেষ্টা কৰাই নাছিল, কিন্তু সিহঁতে তেনেকৈয়ে ধৰি লৈছিল যে পাৰটো বগাব নোৱাৰি৷
এবাৰ সৰু পোৱালী ভেকুলী কিছুমানে তাত বগাবলৈ ধৰিলে৷ সিহঁত আছিল সৰু, গতিকে সিহঁতে তেতিয়ালৈকে এই পাৰবোৰ বগাই যে ওপৰলৈ উঠিব নোৱাৰি সেই কথাটো আন ভেকুলীবোৰৰ পৰা গম পোৱা নাছিল৷ সিহঁতক বগোৱা দেখি ডাঙৰ ভেকুলীবোৰে তলৰ পৰা চিঞৰা আৰম্ভ কৰিলে
“তহতে বগাব নোৱাৰ৷”
প্ৰথমতে কথাটো শুনাৰ লগে লগে বগাই থকা পোৱালী ভেকুলীবোৰে একো ধৰিব পৰা নাছিল৷ গতিকে সিহঁতে বগোৱাত লাগি গ’ল৷
“পাৰবোৰ বৰ থিয়, সেইবোৰ বগাব নোৱাৰি৷ তহঁত পৰি যাবি৷”- তলৰ পৰা ভেকুলীবোৰে চিঞৰিব ধৰিলে৷
বগাই থকা পোৱালীবোৰৰ যিকেইটা আটাইতকৈ তলত আছিল, সিহঁতে কথাবোৰ ভালদৰে শুনিছিল৷ সিহঁতে ভাবিলে যে তলৰ ভেকুলীবোৰে কৈছে যেতিয়া সঁচাকৈয়ে বগাব নোৱাৰি কিজানি৷ সিহঁতে বগোৱা বাদ দি নামি আহিল৷ কিন্তু তেতিয়াও কেইটামান পোৱালীয়ে বগাবলৈ এৰা নাছিল৷
ক্ৰমান্বয়ে তলৰ চিঞৰ-বাখৰবোৰ বেছি হৈ আহিল৷ আৰু বেছি ভেকুলীয়ে চিঞৰত যোগ দিলে৷
“কোনেও সেই কুঁৱাটো বগাই পাৰ পাব নোৱাৰে৷ তহঁত পৰি যাবি৷”
ইমান চিঞৰ-বাখৰ শুনি দুটামান পোৱালী ইমানেই নিৰুৎসাহ হ’ল যে সিহঁতৰ খোপনি হেৰাল আৰু সিহঁত সৰি পৰিল৷
এনেকৈ চিঞৰ-বাখৰ আৰু বাঢ়িল আৰু লাহে লাহে বাকীবোৰ পোৱালী ভেকুলীবোৰো হয়তো বগোৱা বাদ দিলে বা তললৈ সৰি পৰিল৷ কিন্তু তাৰ মাজতে এটা পোৱালী ভেকুলীয়ে ওপৰলৈ বগাই গৈ থাকিল৷ সি যিমানে ওপৰলৈ গৈ থাকিল, সিমানে তলৰ ভেকুলীবোৰৰ চিঞৰ-বাখৰ বাঢ়িল৷
“তই কৰিব নোৱাৰ”
“তই পৰি যাবি”
“কোনেও কৰিব নোৱাৰে”
“মান দিনে কোনেও পৰা নাছিল, তইও নোৱাৰ”
কিন্তু সেই ভেকুলীটো আছিল কলা অর্থাৎ সি কাণেৰে নুশুনে৷ গতিকে সি গমেই নাপালে যে ইমানবোৰ মানুহে তাক “তই নোৱাৰ, তই নোৱাৰ” বুলি কৈ আছিল৷ সি তলৰ ভেকুলীবোৰে জাপ মাৰি কিবা কিবি কৈ থকা দেখি ভাবিছিল যে আন ভেকুলীবোৰে তাক উৎসাহ যোগাইছে, গতিকে সি পুনৰ উৎসাহেৰে বগোৱাত লাগিল৷ আৰু বগাই বগাই সি কুঁৱাৰ একেবাৰে ওপৰ পালেগৈ৷
এখন নতুন পৃথিৱী দেখাৰ সৌভাগ্য এই ভেকুলী পোৱালিটোৰ প্ৰথম হ’ল৷ কাৰণ সি আনবোৰৰ “নোৱাৰিবি” বুলি কোৱা কথাবোৰ শুনা নাছিল৷
